เรื่องราวของฉัน

[Narada]

พวกเราเป็นคนอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆเราเป็นคนประหม่า ไม่มีความมั่นอกมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนแล้วก็คนรอบข้าง จนถึงพวกเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีเยี่ยมที่สุดเนื่องจากว่าครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวนับเป็นเวลาหลายวันเพราะว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ พวกเราเริ่มคิดว่าไม่มีผู้ใดต้องการเราเลย พอเพียงถึงตอนปิดภาคการศึกษาพวกเราเริ่มมีลักษณะใจลอย พูดน้อย มิได้พึงพอใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกๆวันพวกเราก็เล่นเพียงแค่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว พวกเราอยู่แบบงั้นติดต่อกันเป็นระยะเวลานานๆ แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าพวกเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างงี้ เรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบใจเราเลย เมื่อเปิดเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนถึงเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่เก็บงานจนกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจ  กระทั่งแทบร้องแต่พวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนก็พากันหัวเราะเรา หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ทราบควรจะทำอย่างไรกับชีวิต จนถึงปัจจุบัน

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]