[แม่นกน้อย]

หลังจากที่วงการหมอลำสูญเสีย บิดาหลอด สามีของ แม่ นกน้อย อุไรพร ผู้จัดตั้งวงดนตรีหมอลำมีชื่อเสียงเสียงอิสาน ในวัย 71 ปี เมื่อวันที่ 12 เดือนเมษายน ก่อนหน้านี้ที่ผ่านมาในบ้านตองห้า ที่พักเสียงอิสาน จังหวัดอุดรธานี ภายหลังจากป่วยไข้หลายโรครุมเร้า

ปัจจุบัน "แม่นกน้อย" ได้ออกมาเปิดใจในรายการโต๊ะหนูแหม่ม กับพิธีกรตัวแม่ หนูแหม่ม สุริวิภา ถึงการสูญเสียครั้งนี้ของภาควิชาเสียงอิสาน รวมทั้งวงจะไปต่อยังไง เดินหน้าหรือต้องหยุดเอาไว้เพียงเท่านี้ในวันที่ไม่มีเสาหลักแล้ว
เมื่อสูญเสียเสาหลัก วงจะยังไปต่อยังยังไง?

ในตอนนี้วงยังเดินอยู่ ถ้าเกิดพวกเรามีภารกิจพิเศษรู้ว่าจะดูแลที่วง ซึ่งเราก็กลับมาเล่นคอนเสิร์ตเหมือนเดิม ในความรู้สึกของพวกเราหลังจากที่ห่างหายไปแวะเวียนเลิศคุณพ่อ ซึ่งบางการแสดงดนตรีก็ไม่ได้ไป ยังไม่คุ้นชินกับพวกเราแต่ของผู้ชมที่มองดูพวกเรา แต่พวกเราก็รู้ว่าแววตาของเขาด้วยพลังเลื่อมใสที่ดูพวกเรา ทุกคนก็เข้ามาให้กำลังใจหลังจากที่ออกไปหน้าเวที พวกเราก็รู้สึกเวิ้งว้างมากมายในวันที่ไม่มีคุณพ่อ

อยู่ด้วยกันมากี่ปี?

ตลอด 48 ปีที่อยู่ร่วมกันมาก็เท่าอายุวงเสียงอิสาน

พ่อไม่สบายเป็นอะไร?

ก็ป่วยหนักดังที่พวกเราเห็นตามข่าวสาร เป็นมาเป็นเวลายาวนานมาก แล้วก็ปัจจุบันโรคเบาหวานความดัน ซึ่งก็ดูแลตัวเองหาแพทย์จากที่แพทย์นัด แต่บิดาซนเพราะหมอนัดไม่ค่อยจะไป แต่ยาที่คุณหมอให้มาเค้าก็จะแอบไว้แล้วก็ซื้อรับประทานเอง ไม่ยินยอมไปให้แพทย์ตรวจ แต่พอยาหมดก็เอายาแบบอย่างไปซื้อมากินเอง โดยไม่มีกลับไปเช็กสุขภาพตนเองว่าความดันเป็นอย่างไร เบาหวานเป็นยังไง วันนั้นอาการที่เขาเป็นเราเริ่มจิตตกไม่ไหว แล้วทีนี้คือท้องเดินอย่างแรงไม่หาย แต่เขาก็ใจแข็งไม่ต้องการที่จะไปหา เราก็ติดต่อทางโรงพยาบาลให้รถยนต์โรงพยาบาลมารับเค้าเลย แต่ว่าท่านก็ยังซุกซนไม่ยอมไปแบบเหนื่อย เค้าก็ยังบอกว่าผู้ใดกันสั่ง ผมไม่ไปนะบิดาไม่ไปนะ ยังมาว่าแม่อีกคือเค้าใจแข็งสุดๆซึ่งแผลที่เท้าเนื้อก็เริ่มดำขึ้นมาเรื่อยๆและจากนั้นก็สังเกตว่ามันแตกต่างจากปกติ เขาก็ยังมาบอกว่าตัดก็ตัดที่บ้านได้ เป็นไม่อยากไปโรงพยาบาล

ท่านได้บอกอะไรไหม?

เป็นท่านติดเชื้อในกระแสเลือด ติดโรคในปอด ช่วง 3 วันก่อนจากไปก็ยังคุยกันได้ ก็ยังเข้าใจ จะอ้อนพวกเราตลอดไม่อยากที่จะให้พวกเราไปการแสดงดนตรี
ตลอด 48 ปี เริ่มต้นไปเจอกันได้อย่างไร?

เมื่อก่อนท่านคือผู้ประกาศแล้วก็พวกเราเป็นนักร้องก็ได้ทำงานด้วยกัน เราก็มาจากจังหวัดศรีสะเกษมาตัวคนเดียว ด้วยคำดูถูกว่าพวกเราจะไปได้ซักกี่น้ำ ซึ่งคุณพ่อก็พูดว่าไม่เป็นไรสักครู่ผมจะดูแลดูใจกันมา ซึ่งมาเป็นภาควิชาเสียงอิสานทีแรกๆก็ตั้งเป็นวงดนตรีของ นกน้อย อุไรพร ซึ่งพวกเราก็มาปรับเปลี่ยนตั้งวงหมอลำเล่นจนถึงแจ้งเลย ซึ่งขณะนั้นพ่อก็วางหมากให้เรา แล้วเราจำต้องเดินตามมาของเขา เพราะเหตุว่าพวกเราก็ทำอะไรไม่เป็นเลยพวกเราต้องฝึกรำ เพื่อจะได้เป็นตัวเอกของวงพวกเราถึงจะสามารถปกครองคนอื่นๆได้ และการดำรงชีวิตก็ซวดเซตลอด กระทั่งคุณแม่ของพวกเรามาเยี่ยมท่านก็กล่าวว่าจ่ายอย่างไรถ้าเกิดไม่รอดจะเอาลูกของพวกเรากลับไปอยู่ที่บ้านแล้วนะ ซึ่งพ่อก็พูดว่าผมอยากมีทุนสักตั้งหนึ่ง และก็ในตอนนั้นเอาที่นาไปเข้าธนาคารรวมทั้งได้มา 300,000 ได้มาเป็นทุนสำหรับในการสร้างแผนกเสียงอิสาน ซึ่งมีเสียงตอบรับที่ดี แต่ปัญหาก็มากมายเช่นเดียวกัน เพราะเหตุว่าพวกเราเป็นหัวหน้าหญิง เซนส์ก็มีทุกทีมบางคนที่ไม่เปิดใจยอมรับพวกเราเพราะว่าเราเป็นสตรี บางบุคคลคือเค้าไม่เอาเลยซึ่งป๊ะป๋าก็ไม่ยุ่งเค้าก็บอกให้พวกเราสะสางเอง ถ้าเกิดคุณมีอดทนน่าจะทำลงได้อย่างไร ซึ่งเราก็แบ่งหน้าที่กันเลย

แต่ว่าก็พิสูจน์ตนเองทำให้เสียงอิสานเป็นตำนานได้?

ที่ป๋าไม่ยินยอมขึ้นเวที เพราะเหตุว่าเค้าเป็นคนเขินอายมากมายเค้าไม่ชอบออกสื่อแต่อาจจะเป็นไปได้ว่าจะมีบ้าง ซึ่งวันไหนที่ลูกในกลุ่มมีปัญหา เขาก็ออกไปหน้าเวทีเพื่อเซอร์ไพรส์สำหรับในการขจัดปัญหา ซึ่งวันไหนที่บิดาขึ้นเป็นเป็นภาพที่หาดูยากมากมาย เด็กทุกคนก็จะกลัวพ่อเพราะว่าเขาเป็นคนเสียงดัง

วันนี้ที่ไม่มีป๋าแล้วพวกเรารู้สึกยังไง?

ก็คิดว่าเคว้งมาก และไม่ต้องการใช้คำว่าพลาดเลย ด้วยเหตุว่าพ่อไม่ต้องการรักษาตัวเอง เพราะว่าท่านกลัวเป็นภาระของแม่ ซึ่งพวกเราก็ไปบนไหนก็ได้ให้ท่านบิดากลับมาแข็งแรงได้ แต่การที่จะบนเขาจำต้องกระทำการรักษาเหมือนกัน พอเพียงเข้าวันที่ 5 เมษายน เขาก็ขอเราว่าเสียงอิสานไม่มี นกน้อย อุไรพร ไม่ได้นะ ควรมี ซึ่งเขาก็กำชับให้เราไม่ให้ทิ้งวงเสียงอิสาน และจำต้องสืบต่อให้ได้ด้วยหัวใจที่แข็งแรงเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ.

ข่าวบันเทิง
ขอบคุณข้อมูลจาก https://freelydays.com/13913/